گمشده گان

 

دربامدادی گرگ و میش سوار بر اسب زمان می تازم ، بین راه حواس پرتی به سراغم آمد .نگاهم به خط کشی جاده خیره شده ، با خود حرفهای را زمزمه می کنم . همه چیز مثل رعد می گذرد .

.شهرها وروستا ها را یکی یکی پشت سر می گذارم .

یک دفعه سرعت گیرتپه ای مرا از حواس پرتی بیدارم می کند.

سرا سیمه ماشین را کنار می زنم وجای مناسبی برای پارک کردن . پیدا می کنم  عرق سردی پیشانیم را خیس کرده

برایم سوال می شود. چه مدتی در حواس پرتی بوده ام .سرم را به آرامی روی فرمان می گذارم به حال خود چند قطره ای اشک می ریزم. پاهایم هنوزاز ترس می لرزد .

بعد استرا حت کوتاهی ، سرم را بلند کرده وبه صندلی تکیه می دهم شیشه ماشین را پایین می کشم .

مانند پرندهای که از وحشت همه جا را دید میزنم

با خود می گویم اینجا کجاست؟ ساختمانهای این شهر چقدر به هم ریخته است .

آن طرف خیابان کلاغها کف پیاده رو گوشت لاک پشتی که زیر ماشینها له شده نوک می زنند.

وخانمی چادری برسر یک بچه کنارش کاسه ای در دست بسمت عابرین داراز می کند وآنها با بی اعتنایی راه خود را ادامه می دهند .

آقا .آقا اینجا کجاست ؟ ولی او به من .جواب نمی دهد .

ناگهان دکه ای توجه ام را جلب می کند .از ماشین پیاده می شوم  .بسمت دکه روزنامه فروشی حرکت می کنم . بپرسم اینجا کجاست . بجای پرسش سراغ روزنامه ها رفتم تیتر بزرگی روی همشهری چاپ شده بود .ما فراموش شدگان تاریخ هستیم .

یک دفعه باد تندی وزید. گردو غبار خیابان ؟ را فرا گرفت.  . روزنامه های دکه روی هوا معلق شد

بسرعت  در ماشین را باز کرده وسوار آن شدم .

. گردو غبار روی شیشه ماشین نشست طوری که از داخل ماشین بیرون آشکار نبود.  صدای حرکت کردن انگشتان روی شیشه توجه ام را جلب کرد. به شهر گم شده گان خوش آمدید .

برایم یک شوخی بود. تا اینکه  از ماشین پیاده شدم ،او بسرعت آنجا را ترک کرد . احتمال دادم آنها پیش از من گم شده اند.

چهره شهر  از وضع قبلی بدتر شد ه بود . جماعتی با مرثیه سرای تابوتی را به گورستان شهر می بردند. پشت سر اینها راه افتادم . چه آرامگاه بزرگی وسنگهای رنگا رنگ کنار آنها گل یاس شعرهای زیبای روی سنگها حک شده بود .

روی آنها را تازه شسته بودند . طوری حرکت می کردم که نکنه روی سنگها پا بگذارم . مادرانی را می دیدم که شیون می کردند بعضی وقتها حرفهای  آرام می زدند که اطرافیان نشنوند .

آنجا را ترک نموده وبطرف ماشینم آمدم سوار شدم داخل خیابانهای شهر چرخ زدم تا نشانی بیابم روی تابلو شهرداری نوشته بود تاسیس 1360 رادیو ماشین را باز کردم فرکانس نمی داد.  تلفن همراهم را از داشبورد ماشین گرفتم و شماره برادرم ودوستانم را گرفتم خط نداد.

باران از من گذر کن

باران از من گذر کن 

 من نیمه ابرم باران از من گذر کن

آنشب تا سحر خوابم نیامد

صدای پای شب گردها استخوان فکرم را می نوردید  

چشمانم را به شعله های شومینه دوخته بودم

آتش درونم را می سوزاند  

عجیب است  

هنوز پاهایم  سرد بود 

در آن دم به کجا راه نرفتم

شاید

به کویر بی آب

شایدم

 به آتش دوزخ 

اشکم پنجره را خیس کرد

دو درخت جوان که در باغچه داشتم

به حال من گریستند  

خروس سحری همه را بیدار کرد

گفتم  

نمی خواهد صدایم کنید

من تا رفتن

ستاره ها بیدار بودم

 8/ اسفند /90/ روز دوشنبه

پنجره آبی

پنجره آبی  

آن پنجره آبی را بازکن ، نسیمی بوزد

تا

ترکهای زخمت خوب شود

گلهایت را هدیه کن به باران شب

به عاشقان نیمه شب

به سوداگران جنون  

تومیدانی برگها بخاطر ما آمده اند؟

رد پاها روی برف بی حکمت نیست؟

ساده نیندیشیم همه چیز را

بپرستیم خدای هندوها را

که خال عشق کاشتند پیشانی را  

آنجا که انجماد است ،انسان نیم نگاهی به خورشید دارد  

پیاله  بده می خواهم مست شوم

 رسوا شوم   

می بخورم

با شراب صورت یار بشویم  

 کوچه ها داد بزنم

ناقوس  کلیسا بزنم 

یا

دست مریم را ببوسم

۲۹/بهمن ماه/۹۰ 

هارداسان

 

هارداسان 

گوز یاشیمی دریالارا قاتارام

قوش الوب اورینده اوچارام

منیم بهاریم هارداسان،هارداسان

یا کی من جیران الوب قاچارام

یا کی صید الوب بو دنیانی آتارام

عشق حالیم هارداسان ،هارداسان

یا دیز چوکوب اوشاخ کیمی آغلارام 

یا کی  من    انتظار دا     قالارام

خوش بیانیم هارداسان،هارداسان

بالیق الوب  ، دنیزلرده اوزه رم  

یاکی بوز    الوب    اریه رم 

ایستکلی  یاریم  هارداسان ،هارداسان

بوننا ن آردیخ اینجیتمه منی

من  سودالار  یوخو سیام

رویا  یاریم  هارداسان،هارداسان

30/11/90بهمن ماه زکریاسمائی

اشک وخیال

اشک وخیال 

از لای جرز کلبه های چوبی درانتظارم

گاهی

 دزدکی می نگرم

وگاه درخیالم

آرام

 آرام

 اشک می ریزم

او دیگر نمی آید

رد پاها را نگاه می کنم

وبه راه می افتم

 از دو خط خیال

از جاده های بی انتها

گویی  

درختان جاده را در آغوش گرفته اند 

 گاهی به ماه دست تکان می دهند  

خدای من 

درختان به زنانی می مانند در کنار جاده 

۶/اسفند /۱۳۹۰